Ramazan ayı ile birlikte orucu bozan durumlar pek çok kişinin gündeminde. Günlük hayatta sıklıkla ve gayri ihtiyari olarak yapılan olumsuz durumların hangilerinin orucu etkileyeceği merak konusu oldu. Bunların başında da, oruçluyken küfür etme durumu geliyor.
Küfür Etmek Orucu Bozar mı?
Ramazan ayında oruç tutan bireylerin merak ettiği durumlardan birisi küfür etmektir. Küfür etmenin orucu bozup bozmadığı sıklıkla merak edilmektedir. Öncelikle küfür etmek yanlış olan bir davranıştır. Yani oruçlu yahut oruçlu olmamak küfür etme hakkını doğurmaz. Müslüman olan bir kişinin berbat davranışlardan uzak durması lazımdır.
Ancak Diyanet’e nazaran: Orucun temel ögesi, yeme, içme ve cinsel ilgiden uzak durmak, nefsi bunlardan yoksun bırakmak olduğu için, oruçlu iken bunlar ve bu manaya gelecek davranışlar orucu bozar. Yemek ve içmek, yenilip içilmesi mûtat olan her şeyi kapsamı içine alır. Sigara, nargile üzere keyif veren tütün kökenli dumanlı unsurlar ile uyuşturucular ve tiryakilik gereği alınan tüm unsurlar oruç yasakları kapsamına girer (İbn Âbidîn, Reddü’l-muhtâr, III, 386-387). Her ne sebeple olursa olsun, ağızdan alınan ilaçlar da tıpkı karara tabidir. Bu nedenle küfür etmek orucu bozmaz lakin sevabına ziyan verir. Bu nedenle oruç tutan kimselerin küfürden kaçınmaları gerekir.
ORUCU BOZAN DURUMLAR NELERDİR?
Diyanet’te yer alan bilgilere nazaran, orucu bozup hem kaza hem de kefâret gerektiren durumlar şu halde:
“Oruç, ibadet niyetiyle tan yerinin ağarmasından (fecr-i sadık), güneş batıncaya kadar, yeme, içme ve cinsel bağlantıdan uzak durmak demektir. Oruçlunun kelam konusu yasak fiillerden uzak durması manasındaki “imsak”ın ihlal edilmesiyle oruç bozulur.
Başlanan Ramazan orucunun aşağıdaki fiiller sebebiyle bozulmasından ötürü hem kaza hem de kefâret gerekir:
a) Cinsel alakada bulunmak. Oruçlu iken cinsel alakada bulunmak her iki taraf için de kaza ve kefâreti gerektirir.
b) Legal bir mazeret bulunmaksızın, besin yahut besin kararında olan ya da yenilip içilmesi mutat bir şeyi bilerek yemek ve içmek Hanefilere nazaran kaza ve kefâreti gerektirir (Merğînânî, el-Hidâye, 1/122; İbn Abidin, Reddü’l-muhtâr, 2/409-411). Şafiîlere nazaran ise bu durum yalnızca kazayı gerektirir (Şirbînî, Muğni’l-muhtâc, 2/177-178).”
