Narkotik polisi tarafından gözaltına alındıktan sonra azap gören ve emniyete tekrar çağrılınca intihar ederek ömrüne türk porno son veren Onur Yaser Can ın vefatından 12 yıl sonra açılan davanın birinci duruşması 30 Eylül de görülecek Onur Yaser Can ın akabinde intihar ederek hayatına son veren annesinin ve türkçe altyazılı porno sıhhatini kaybederek hayatını yitiren babasının bu davanın açıldığını göremediğini anımsatan ailenin geriye kalan tek üyesi olan Ezgi Sevgi Can geçen yıllarda yaşananları yargı sürecinde yaşanan skandalları ve beklentilerini anlattı
T24’ten rus porno Gökçer Tahincioğlu’na konuşan Ezgi Sevgi Can Ben ailemi en bedelli varlığımı kaybettim esasen O manada verilecek rastgele bir kararın beni endişelendireceğini düşünmüyorum adil olmayan bir karar hayal kırıklığına uğratır olağan sex izle hem bu ülke ismine hem geleceğim ismine Lakin şu an gelinen basamak bile annemle babamın emeklerinin bir sonucu ve bir kazanım Ben de her ne kadar bu polisler ve amirleri altyazılı sex izle azaptan yargılanana dek elimden gelen her türlü çabayı ve türel çabayı gösterecek olsam da bir tarafımla kurumlar ve devletler ötesinde de bir adaletin de varlığına inanıyorum En kıymetlisi halkın kamuoyunun vicdanına adaletine inanıyorum Bir de bu hayatın bir adaleti var buna da inanıyorum dedi
Onur Yaser Can’ın hikayesi
Onur Yaser Can 1982’de Ankara da doğdu 4 yaşına kadar Ankara’daydı Sonra Bağdat ta Birleşmiş Milletler’in okulunda onlarca farklı ülkeden çocuğun ortasında okudu 1987’de kız kardeşi geldi dünyaya İki yıl sonra aile Türkiye’ye döndü Anadolu Lisesi’ni kazandı Bitirip girdiği birinci imtihanda dereceye de girdi ODTÜ Mimarlık birinci tercihiydi Daha yeni kayıt yaptırmıştı ki Belçika Hoş Sanatlar Fakültesi’nden burs geldi Sonra tekrar Ankara Fazla durmadı aklı daima farklı dünyalardaydı Değişim programı ile gittiği İtalya’da mimariyle büyülendi ODTÜ’yü bitirdiğinde üç lisan biliyordu üç kıtayı keşfetmişti Ailesinin ısrarına karşın amcasının yaşadığı ABD’ye gitmedi İstanbul’daydı mavi gözleri Kolaylıkla iş buldu Her şey istediği ve planladığı üzere gidiyordu Bir gençlik gecesinin nelere yol açabileceğini o tarihlerde bilmiyordu
2 Haziran 2010’da narkotik polisi Onur Yaser Can’ı gözaltına aldı Yasaya nazaran esrar kullanmak hata değildi ancak ne yapsa yalnızca kullanmak amaçlı aldığını anlatamadı Birinci sözü alınırken sorguya avukat çağrılmadı ailesi de aranmadı Çırılçıplak soyuldu dövüldü Polise yalvaran gençlerin sesleri dinletildi Onur Yaser’e Muhbirlik yapması isteniyordu Onur Yaser anlamıyordu Anlamadıkça ailesinin dokunmaya kıyamadığı yüzü tokatlandı Kurtulduğunu sandığı anda Yeniden görüşeceğiz dendi kaygı kalbini kapladı
Yeniden emniyete çağrıldı
Doktor muayenesinden evvel söz tutanakları imzalatılmadı muayene sırasında polis de girdi odaya Muayene bitince okumasına müsaade verilmeden tutanaklar imzalatıldı Özgür bırakıldıktan yalnızca bir gün sonra tekrar emniyete çağrıldı Kaygıyla gittiği emniyetten çıktıktan sonra da takip altındaydı Sözleri alabilmek için bir avukata başvurdu Lakin tabirleri avukatı da alamadı Emniyetten imzası eksik olduğu gerekçesiyle tekrar çağrıldı Yine tabire gitmesi gereken günün akşamında 23 Haziran 2010’da oturduğu apartmanın 3 katından kendini boşluğa baktı Şimdi 28 yaşındaydı Daha birkaç saat evvel hiçbir vakit dertli olmayan o sesiyle büyük ıstırapların içinde Ankara’yı aramıştı İstanbul’a çağırmıştı annesi ile babasını Anne ve babası oğullarının cenazesini almak için gece 03 00’te İstanbul’daydı
“Çırılçıplak soyuldum, tokatlandım”
Yemiyordu içmiyordu günlerdir tedirgindi yarım kalmış son notunda da Yakalandıktan sonra çırılçıplak soyuldum Duvara yaslanmamı söylediler Öksürtüldüm bir müddet çömeltilerek bekletildim Bu süreçte ağlayan polislere yalvaran bir kişinin sesi dinletildi tokatlandım kelamlı olarak aşağılandım Polislerden biri beni telefonla emniyete çağırdı ve evvelki sözümden farklı bir tabir imzalattılar Muhbirlik yapmam söylendi diyerek o korkusunu anlatmıştı
Dosya kapatıldı
İntiharın akabinde geçen 11 ayda belgeyi üç başka savcı aldı Azap savları araştırılırken yalnızca emniyetin giriş çıkış kayıtlarına bakıldı Azap savı takipsizlik kararıyla kapatıldı
Onur Yaser Can’ın sözlerinin emniyette değiştirildiği ise netti buna karşın tutanağı neden nasıl imzaladığı da araştırılmadı azap ihtimali akla bile getirilmedi İki polise güya değiştirdikleri kıymetsiz bir belgeymiş üzere evrakta sahtecilik ten dava açıldı Polis sözlerine nazaran ise Yaser çırılçıplak soyulmuş lakin nazik davranılmıştı .”
İki polis indirimli cezalar ve 1 gün aylıktan kesinti kararıyla kurtardı Yargıtay kararı bozdu 8 yıldır sürüyor davaları Anne intihar etti baba adalet ararken öldü Onur Can’ın annesi Hatice Can yapılanlara dayanamadı Oğlunu kaybettikten yaklaşık dört yıl sonra 2 Mart 2014’te kahvaltıyı hazırladı Gazeteleri okudu Birkaç dakika sonra eşi banyoya girmiş kızı içerideki odadaydı ki kendisini boşluğa bıraktı ve artık katlanamadığı bu hayata son verdi Hatice Can dan geriye gazetelerde yayımlanmış o notu kaldı Ey oğul maviş oğul İnanıyoruz ki insanlığın ‘onur’u kazanacak Savcı odalarında mahkeme kapılarında yıllar geçiren intihara sürükleyen azapları ortaya çıkaran lakin hakkaniyetli bir yargılamaya kavuşamayan baba Mevlüt Can da oğlunu ve eşini alan bu sürece dayanamayarak Onur Yaser Can dan dokuz yıl sonra hayatını kaybetti
Yeni davanın birinci duruşması 30 Eylül’de
İstanbul Başsavcılığı yönetim mahkemesinin polisler hakkında soruşturma müsaadesi vermeyen valiliğin kararını bozması sonucunda 12 yıl sonra yeni bir iddianame hazırladı Daha evvel yargılanan iki polisi mahpusa mahkûm eden mahkemenin hata duyurusuna karşın valiliğin müsaade vermemesi nedeniyle soruşturma başlatılamamıştı Yönetim yargının bu kararı iptal etmesinin akabinde yürütülen soruşturmada Onur Yaser Can ın gözaltına alınması sırasında misyon yapan vefatının akabinde evrakları değiştiren dört polis ve bu husustaki dokümanları yok etmekle suçlanan uzman hakkında dava açıldı Bu davanın birinci duruşması 30 Eylül de İstanbul 41 Ağır Ceza Mahkemesi nde saat 10 00 da görülecek Davaya temel olan iddianame birçok istikametiyle eksik Azap ve makûs muamele savları evrakta sahtecilik hatasının örgütlü yapıldığı tezi iddianamede karşılık bulmuş değil Buna karşın ailenin geriye kalan tek üyesi olan Ezgi Sevgi Can davanın açılmasını kazanım olarak görüyor Ezgi Sevgi Can kamuoyu takviyesi beklediğini ve çabayı yalnızca kendileri için değil bütün toplum için sürdürdüklerini söylüyor
‘Mutlu bir meskenimiz vardı’
Bütün bunlar nasıl yaşandı ne oldu ailenize
Abimi kaybettiğimizde abim 28 ben 23 yaşındaydım ODTÜ Sosyoloji Bölümü nden yeni mezun olmuştum Ağabeyim de ODTÜ Mimarlık tan birkaç sene evvel mezun olmuş yaklaşık bir yıldır İstanbul da çok şad olduğu bir mimarlık ofisinde çalışıyordu Ben babam ve annem o sırada Ankara da ikamet ediyorduk Konutumuz huzurlu keyifli ve kahkahanın bol olduğu bir konuttu Ankara da bizim çocukluğumuzun da geçtiği Dikmen nin Sokullu Mahallesi nde bilenler bilir Halkevleri nin çeşitli kültürel aktivitelerini düzenlediği Ahmed Arif Parkı nın çabucak yanında bulunan üç bloklu bir sitede yaşıyorduk Ağabeyimle çocukluğumuzun büyük bir kısmı o konutta geçti Biz birbirine bağlı bir aileydik annem ve babam bizi dayanışma paylaşma eşitlik ve özgürlükten yana sol bedellerle büyüttüler Hak yememeyi akranlarımıza karşı adil olmayı memlekette olan bitenden haberdar olarak yaşamayı ve haksızlığa zulme karşı gerekirse reaksiyon verebilmeyi öğrenerek büyüdük Konutumuza her gün gazete girerdi süt ve ekmekle birlikte Konutumuza bol bol kitap ve müzik de girerdi türküler deyişler Neşet Ertaş Cengiz Özkan Erkan Oğur Sezen Aksu Joan Baez Beatles Fayrouz ve daha niceleri Bilhassa annemin müzik tutkusu sayesinde bol bol müzik dinleyerek büyüdük Annem ve babam 78 kuşağıydılar ve Hacettepe Üniversitesi nde İktisat kısmında okurken tanışmışlar 80 darbesinin arefesinde devlet ve polis şiddetinin ayyuka çıktığı lakin örgütlü sol uğraşın de çok daha yiğit ve direngen olduğu o periyotta sokaklarda sol bedelleri savunarak geçmiş üniversite yılları Bir formda çok darbe almadan birkaç olaylı anı dışında o yılları atlatmayı başarmışlardı Ve biri Samandağlı Arap Alevi ailenin oğlu oburu Egeli Sünni bir ailenin kızı ailelerinin baskısına ve itirazlarına karşın aşklarından vazgeçmemiş ve evlenmişler Yani aslında bir ortaya gelmeleri ve bu aşkı yaşayabilmeleri bile bir direniş öyküsü İkisi de çok fakir ailelerde büyümüşler ve emeğin dayanışmanın sevginin ne kadar bedelli olduğunu ve bir ortaya gelebilmenin ve bu aşkı her şeye karşın yaşatabilmenin de ne kadar değerli olduğunu aslında hayat onlara doğdukları an öğretmiş
Ve nihayet aileleri de güç bela ikna ederek bir aile kurmuşlar ve kısa müddet içinde 82 yılında maviş gözlü bir oğulları olmuş Abim doğduğunda ikisi de şimdi yalnızca 25 yaşındalarmış yani bana nazaran daha hâlâ çocuk yaştalarmış Düşe kalka bir tertip kuruyorlar ve yavaş yavaş işleri yoluna koyunca bir de kızımız olsun diyerek beni dünyaya getirmişler İkisi de o kadar çalışkan azimli emektar insanlardı ki hem bizi hem kendilerini en uygun biçimde yetiştirmek için durmadan gayret harcadılar ve çalışarak didinerek bizim huzurlu rahat ve keyifli bir çocukluk geçirmemizi sağladılar
‘Birlikte yediğimiz son yemeğin ruhumda yarattığı çiçeklenmeyi unutamam’
Ben de dahil tüm dostlarının yakınlarının içinde bir ukdedir Yaser le daha fazla vakit geçirememiş olmak O denli eğlenceli sevgi dolu bir insandı Hatırlıyorum abimi kaybetmeden bir iki ay evvel onu İstanbul daki meskeninde ailecek ziyaret etmiş meskenini birlikte temizlemiş konut arkadaşlarıyla tanışmış biraz İstanbul u gezmiş birlikte yapmayı sevdiğimiz üzere Samatya da yemeğimizi yemiş rakının da tesiriyle biraz çakırkeyif olup müzikler söyleyerek meskene dönmüştük O daima birlikte ailecek yediğimiz son yemeğin ruhumda yarattığı çiçeklenmeyi hiçbir vakit unutamam Aklım detaylarını unutsa da hislerim vücudum ruhum sonsuza kadar hatırlayacak o akşamı İşte biz o denli bir aileydik her ailede yaşanabilecek ufak çatışmalara sıkıntılara tartışmalara karşın bir aradaydık yani sahiden bir aileydik
‘Abimi kaybettiğimizde hepimiz biraz ölmüştük’
Bir adalet uğraşının içerisinde geçti birinci gençlik yıllarınız Birinci yıllar nasıldı hayatınız neye dönüştü o devirde neler yaşandı
Abimi kaybettiğimizi babam bana Okmeydanı Hastanesi nin bahçesinde söylediğinde inanmakta zahmet çektim bir mühlet Onu görmek istedim Ve inanın görene kadar da emin olamadım Bu kadar hoş bir kıssanın bu türlü bitmesine karşı anında bir isyan duygusu belirdi içimde Akabinde yavaş yavaş acı ve doğal ki öfke Meskende bütün bu hisler karışık bir halde dalgalanarak yaşanıyordu Fakat sanırım birinci vakitler öfkeden evvel daha çok şaşkınlık vardı abimi kaybetmiş olabileceğimize hele hele bu türlü bir biçimde kaybedebileceğimize hiçbirimiz inanamadık Ne biz ne arkadaşları ne hiçbir yakını kabul edebildik olanları Ve birinci şoku atlattıktan sonra daha evvel hissetmediğimiz yoğunlukta bir acı ve ona eşlik eden çok ağır bir öfke Zira onu birilerinin hayattan kopardığını biliyorduk durduk yere kendini öldürmeye kalkmayacak kadar yaşama bağlı hayattan keyif alan bir insandı abim Bunu hangi fotoğrafına baksanız hangi görüntüsünü izlesiniz vicdanlı ve dürüst bir yüreğiniz varsa çabucak anlarsınız Annem ve babamın hislerini ve yaşadıklarını hiçbir vakit onların anlatacağı üzere anlatamam zira onlar evlatlarını kaybetmişlerdi Fakat gördüğüm şuydu artık eski annem ve babam yoktu karşımda değişik iki insan vardı ve biliyordum artık her şey farklı olacaktı Ve yüreğimin derinlerinde bir yerde şunu anladım aslında abimi kaybettiğimiz gün hepimiz onun sönen mavi gözleriyle birlikte biraz ölmüştük
‘Aynı gün hukuk gayretine başladılar’
Ama evet çocukluklarından beri uğraş içinde hayatlarını geçirmiş insanlardı annem ve babam polisin bu ülkede neler yapabileceğini şahsen deneyimlemişlerdi duymuşlardı şahit olmuşlardı O yüzden abimin öldürüldüğünü öğrendiğimiz gün çok ağır bir hukuk çabasını başlattılar ve ben de başından beri bu çabanın bir parçasıyım 20’li yaşlarımı bu acı öfke ve isyanla karışık hislerle birlikte bu gayretin bir kesimi olarak geçirdim Lakin aslında benim tahminen şu an hayatta kalmamı ve bu çabayı hâlâ sürdürebilmemi sağlayan bir karar verdik o sırada Ben abimi kaybetmemizden birkaç ay evvel Fransa da master eğitimimi yapmak için bir bursa başvurmuştum daha sonra bu bursu kazandığımı ve okuldan da kabul aldığımı öğrendim Annem ve babam yaşadığımız bu felakete karşın gitmem ve master yapmam için beni desteklediler Aslında Türkiye’de kalmamı da çok istemiyorlardı Fransa ya gidip eğitimi sürdürmenin bütün bu yaşananlardan beni bir nebze koruyacağına inanmışlardı İşte o kadar yürekli fedakâr ve hoş ebeveynlerdi onlar Ve o acılı hâlleriyle beni Paris’teki yurduma yerleştirdiler Annem başlarda çok ikna olmasa da bunun benim geleceğim için yanlışsız bir karar olduğuna sonra sonra ikna oldu Ben davadan davaya tatillerde sıklıkla Türkiye ye gelip süreci o denli takip ettim aslında tahminen bu ara beni ne kadar zorlasa da tahminen de bir taraftan hayata tutunmamı sağladı
‘Annem için hayat donmuş kalmış gibiydi’
Anneniz nasıl karşılıyordu olanları vazgeçtiği kademe sizce neydi Bir anne olarak esasen en büyük acıyı yaşarken bu adaletsizlikler onda nasıl bir tesir yaratıyordu
Annem canım annem abimin mevtini hele ki bu biçimde hayattan koparılışını aslında hiçbir vakit kabul edemedi Gazeteci İsmail Saymaz ile yaptığı bir röportajda şunu söylediğini hatırlıyorum Oğlumun morgdaki halini hayal edebiliyorum fakat çırılçıplak soyulmuş ve aşağılanmış hâlini bir türlü gözümün önüne getiremiyorum
Düşünün ki annem oğluna yapılan bu zalimliği hayal bile edemezken birkaç narkotik polisi yalnızca canları o denli istediği için muhakkak ki kendilerinden farklı olduğunu saf olduğunu ve kullanabilecekleri bir piyon olarak gördükleri onun emek emek daha kendisi çocukken zorluklarla büyüttüğü maviş oğlunu çırılçıplak soymuş aşağılamış tokatlamış tehdit etmiş taciz etmiş ve daha bilmediğimiz neler yapmış ve onun birinci göz ağrısını canından can diye sakındığı biricik varlıklarından birini bu türlü birkaç saat içinde koparmışlardı hayattan Bunu nasıl kabul edebilir ki bir insan Aslında kabul edemediği için de yas sürecini tam olarak yaşayamadı annem gerçek düzgün ağlayamadı bile Güya donup kalmış üzereydi onun için hayat Lakin buna karşın adalet uğraşına tutundu Mesai yapar üzere babamla birlikte bu davayı sürdürdüler Tek tek bütün insan hakları kurumlarına başvurdular Mahkemelerin savcıların ortaya çıkarması gereken kanıtları o acılı hâlleriyle ortaya çıkardılar Lakin annem için bir müddet sonra bu uğraş de anlamsızlaştı artık kullandığı ilaçlar da terapisi de karşılık vermiyordu ve bir mühlet sonra hastaneye yatırmak zorunda kaldık ve birkaç aylık bir elektro şok tedavisi süreci geçirdi Lakin bu tedavi sonrasında hayata tekrar tutunabildi Sık sık Fransa ya benim yanıma geliyordu ve aslında toparlamaya başlamıştı
‘İsyanı alevlendi ve o meskenin camından kendini boşluğa bıraktı’
Ancak üst üste gelen takipsizlik kararları polisleri ödüllendirircesine verilen kelamda cezaları gördükçe isyanı tekrar alevlendi 2014 yılının kış aylarında kötüleşmeye başladı tekrar Ben Türkiye ye döndüm ve bir müddet daima birlikte düşünerek tekrar hastaneye yatmasının en yanlışsız karar olduğuna karar verdik Alışverişini yaptık hastaneye yatışını ayarladık fakat onu hastaneye götüreceğimiz günden bir gün evvel o da kendini abim üzere boşluğa bıraktı Az evvel anlattığım büyüdüğümüz o rengârenk huzur dolu meskenin camından Ben sonra sonra onun aslında tedavi olmak istemediğini anladım Oğlunun bu türlü vahşice hayattan koparıldığı üstüne katillerinin yanlışsız düzgün yargılamasının bile yapılmayarak nerdeyse ödüllendirildiği bir ülkede yaşamayı reddetmişti güya Kararına hürmet duydum annemin içim parçalansa da hayatımın en büyük acısını yaşamış olsam da gittiği vazgeçtiği ve beni babamı bırakmak zorunda kaldığı için ona hiçbir vakit kızamadım
‘Babamla iki dava arkadaşı, yol arkadaşı olduk’
Babanızla sonraki hayatınız nasıldı nasıl azimle bu çabayı sürdürebildiniz
Annemi de kaybettikten sonra babamla biz artık baba kız olmanın ötesinde iki dava arkadaşı yol arkadaşı üzere olmuştuk Annemin gidişiyle birbirimize daha sıkı tutunduk ve aslında birbirimizi daha çok tanımaya anlamaya başladık ve vakitle iki sırdaş arkadaş üzere olduk Babam için başından beri abimin davası nerdeyse bir hayatta kalma çabasıydı İnanılmaz bir azimle ortaya çıkardı bütün gerçekleri ağabeyimle polisin nasıl bir oyun oynadığını vefatından sonra adaleti yanıltarak örgütlü bir halde birbirlerini kollayarak kurdukları senaryoyu her şeyi tek tek ortaya çıkardı Ben de elimden geldiğince bu gayrette destekledim onu Aslında düşe kalka da olsa birbirimizi destekledik ve ben artık daha da yeterli anlıyorum aslında babam beni bütün acısına karşın muhafazaya kollamaya çalışmıştı bütün bu olanlardan Benim Fransa da okurken daha da büyüyen müzik tutkumu geliştirmek için ne yapmam gerekiyorsa onu yapmamı yani her şeye karşın memnun olmamı sevdiğim işi yapmamı istiyordu Ben de kendimi müziğe verdim Babam da İstanbul’a taşındı yazları da çok sevdiği elma bahçesiyle ilgileniyordu Yani hayatın devam ettiğini güç da olsa kabullenerek birbirimize tutunarak sürdürdük bu çabayı Annemin gidişinden sonra adalete olan inancımız aslında yok denecek kadar azalmıştı fakat babam da ben de biliyorduk bu yolu sonuna kadar gitmemiz gerektiğini Bunun yalnızca bizim gayretimiz olmadığını başından beri biliyorduk tahminen bu da bize güç verdi
‘Örgütlü bir azap davası açılmalıydı’
Belgeyi hiç bilmeyenler için baştan bu yana yaşanan gariplikleri bu evraka has cezasızlık kültürünün yansımalarını nasıl anlatırsınız
Bu dava aslında 28 yaşında bir genci intihara sürükleyen tüm polis ve amirlerinin sonucu sebebiyle ağırlaşmış azap misyonu berbata kullanma ve cinsel taarruz ayrıyeten kamu görevlisinin resmi evrakta sahteciliği hatalarından yargılandığı bir örgütlü azap davası olması gerekirken 11 yıl boyunca yalnızca iki polisin resmi evrakta sahtecilik ten yargılandığı bir dava olarak kaldı Öbür kabahat duyurularımızın hepsi ortada birçok kanıt ve kuvvetli kuşku olmasına karşın kanıt yetersizliğinden takipsizlikle sonuçlandı ve takipsizlik kararına karşı yaptığımız bütün itirazlarımız da reddedildi Azap ile ilgili hiçbir polis yargı önüne çıkmadı ve yıllarca sistematik bir formda korundular Ve bu polisler FETO örgütüyle temasları ortaya çıkana ve azap buyruğunu veren amirleri vazifeden ihraç öbür polisler de öbür ünitelere kentlere gönderilen dek abimi çırılçıplak soyarak sorguladıkları aşağıladıkları onurunu ve ruhunu parçaladıkları Narkotik Bürosu nun o sorgu odalarında hiçbir şey yaşanmamış üzere vazife yapmaya ve kuvvetle mümkün diğer insanların de tıpkı ya da benzeri muameleyle sorgulamalarını yapmaya devam ettiler Ve sanık Hakan Aydın dışındaki tüm öteki sanık polisler hâlâ görevdeler
Cezasızlık kültürü işte budur ve polise rastgele bir sebeple yakaladığı ya da gözaltına aldığı bir beşere istediği her türlü muameleyi yapma hakkını verir Cezasız kalan her kabahat yeni bir kabahat doğurur vicdansızlığı zalimliği nefreti olağanlaştırır adalet hissini köreltir Üstelik bu kabahati bir kamu vazifelisi işlemiş ve üstüne bir de cezalandırılmak yerine devletin kurumları tarafından ödüllendirilmişse o vakit halkın gözünde devlet de tüm aygıtlarıyla bu suça iştirak etmiş demektir Bu döngüyü kırmak için cesurca şeffaflıkla işleyen bağımsız bir adalet nizamı için uğraş vermek gerekiyor Ve bu ülkede bunun için hayatını işini aşını riske atan yüzlerce binlerce insan var Güç olanı seçen ancak onurlu vicdanlı yaşayan beşerler bunlar Ve sandığımızdan çok daha fazlalar
‘Hayatımı durdurup, yine başlatıyorum’
Babanızın vefatından sonra adalet çabasını yürütme misyonu yalnızca size kaldı Hiç bırakmak gitmek üzere bir pay kapıldınız mı hisleriniz neydi
Aslında ben babamdan sonra avukatım Mehmet Ümit Fazilet ile sürdürdüğümüz süreçte davanın bu noktaya gelmesini bile beklemiyordum Israrlı takibimiz ve itirazlarımız sonucunda ve Bölge Yönetim Mahkemesi nin adil kararıyla bu dava açılabildi Yoksa üstte anlattığım üzere titizlikle işleyen cezasızlık düzeneği yeniden soruşturma müsaadesi vermeyerek bu polisleri aklama yoluna gitti En son itirazımıza eklemek için tabirimi hazırlarken bir yandan ben ne için uğraşıyorum bu yazdığımı sanki bir insan evladı okuyacak mı üstelik aslında bütün ailemi kaybettim diye düşündüm kezlerce Hatta bu çabayı sürdürebilmek için kendi hayatımdan akıl ve vücut sıhhatimden feragat ettiğimi hissettiğim anlamsızlığa düştüğüm çok vakit oldu Zira oturup bu sözleri hazırlamak polislerin sözlerini okumak olanları tekrar tekrar hatırlamak için aslında her seferinde bir bakıma hayatımı durdurup yine başlatmak zorunda kalıyordum çok sıkıntı geliyordu ve hâlâ o denli Lakin yeniden de sürdürmem gerektiğine inandım inanıyorum zira en başta annemden babamdan ağabeyimden bu türlü gördüm Yalnızca bu davayla ilgili değil hayatta rastgele bir zorlukla çözümsüzlükle karşılaşıldığında azimle inatla devam eden tahlil arayan bir ailede yetiştim Ve sahiden yürekten inanıyorum bu yalnızca benim ya da ailemin davası değil tüm insan hakları davaları üzere bu ülkenin hak hukuk adalet gayretinde yer alan bir dava
‘Bu iddianame bile bir kazanım’
Bu iddianame birinci anda size ne hissettirdi Mağdur olduğunu söyleyen polisler eksik soruşturmalar Buna karşın iddianame bir kazanım mı
‘Beklentim azaptan yargılanmaları’
Davaya yönelik beklentiniz ne neler eksik bırakıldı nelerin tamamlanması gerekiyor
Tabii ki beklentim bu polislerin bir insanlık hatası olan azaptan yargılanmaları ve bu mevzuda hesap vermeleri 28 yaşında bir çocuğa ne yaptınız da 20 gün içinde hiçbir sorunu yokken intihar edecek duruma geldi evrakta sahtecilik kabahatini ne saikle işlediniz Onur Yaser Can annesi ve babası bugün ne için ortamızda değiller Mahkemenin bunları sorması gerekiyor Adil bir yargılama bu soruları sorarak yapılır Mahkeme heyeti şayet adil vicdanlıysa bu soruları sorma cüretini gösterir Lakin açık söylemek gerekirse benim Türkiye’deki adalet kurumlarından çok büyük beklentilerim yok Yıllar bana bu ülkede adaletle ilgili büyük beklentilere girmemeyi öğretti üstelik alınacak hiçbir karar bana ailemi geri getirmeyecek Fakat benim beklentim bu davanın ve benim abimin ve ailemin başına gelenlerin mümkün olduğunca fazla insan tarafından duyulması anlaşılması kayıt altına alınması Bu polislerin isimlerinin tek tek kayıt altına alınması Ve ben Türkiye de hâlâ bu türlü bir vicdana ve akla sahip milyonların olduğuna inanıyorum her şeye karşın
Daha evvel de komik denebilecek sembolik cezalar verildi Kimler neden bu cezaları aldı Bu davada da tıpkı süreci yasama telaşınız var mı Adalete inancınız kaldı mı
Emniyetin yaptığı disiplin soruşturmasında örneğin daha evvel görülen davada evrakta sahtecilik kabahatinden ceza alan iki polis hakkında bir günlük maaş kesim cezası verilmişti Bu cezanın verildiğini resmi bir kurumdan gelen bir evrakta okuyan annemi ve babamı bir düşünün Ne hâle gelir insan İşte bu üslup kararlar annemin vefatının babamın sıhhatinin bozulmasının önünü açtı Biz aslında vakitle anladık bu çaba öbür bütün insan hakları gayretleri üzere devlet ve kurumlarıyla girdiğiniz ruhsal bir savaş Bunu sürdürmek için hislerinizi tasalarınızı endişelerinizi çok sıkıntı olsa da bir kenara bırakmak zorunda kalıyorsunuz
‘En bedelli varlığımı esasen kaybettim’
Ben ailemi en bedelli varlığımı kaybettim aslında O manada verilecek rastgele bir kararın beni endişelendireceğini düşünmüyorum adil olmayan bir karar hayal kırıklığına uğratır olağan hem bu ülke ismine hem geleceğim ismine Lakin şu an gelinen basamak bile annemle babamın emeklerinin bir sonucu ve bir kazanım Ben de her ne kadar bu polisler ve amirleri azaptan yargılanana dek elimden gelen her türlü çabayı ve türel çabayı gösterecek olsam da bir tarafımla kurumlar ve devletler ötesinde de bir adaletin de varlığına inanıyorum En kıymetlisi halkın kamuoyunun vicdanına adaletine inanıyorum Bir de bu hayatın bir adaleti var buna da inanıyorum Dayanışmaya sevgiye müziğe sanata bunların gücüne inanıyorum Ayrıyeten biliyorum görüyorum bu ülkede hâlâ vicdanıyla yaşamaya direnen hoş beşerler ve onların güçlü dayanışması var buna tutunuyorum Ve o denli ya da bu türlü bu ülkede hâlâ hoş şeyler kurulabileceğine de samimiyetle inanıyorum Adalete olan inancımı bu türlü özetleyebilirim sanırım